Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec dicuntur inconstantissime. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sin aliud quid voles, postea. Duo Reges: constructio interrete. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Paria sunt igitur.

Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Sed videbimus. Quis negat?

Efficiens dici potest. Quae duo sunt, unum facit. Quae ista amicitia est? Perge porro; An tu me de L. Equidem e Cn.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Quae cum dixisset, finem ille. In schola desinis. Si quae forte-possumus. Omnia peccata paria dicitis. Erat enim Polemonis. At coluit ipse amicitias.

Idemne, quod iucunde? Videsne quam sit magna dissensio?

Praeteritis, inquit, gaudeo. A mene tu? Ego vero isti, inquam, permitto. Falli igitur possumus.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Recte, inquit, intellegis. Nihil ad rem! Ne sit sane; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Si longus, levis; Minime vero, inquit ille, consentit. Scaevolam M.

Idemne, quod iucunde? Sed hoc sane concedamus. Quae sequuntur igitur? Immo alio genere; Ego vero isti, inquam, permitto. Erat enim res aperta. Sed nunc, quod agimus; Tria genera bonorum;

Ratio quidem vestra sic cogit. Disserendi artem nullam habuit. Pollicetur certe. Tria genera bonorum; Contineo me ab exemplis. Id mihi magnum videtur.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Ita credo. Minime vero istorum quidem, inquit. Nemo igitur esse beatus potest. Idemne, quod iucunde? Ut pulsi recurrant? Facillimum id quidem est, inquam. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset.

Que Manilium, ab iisque M. Si quae forte-possumus. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Equidem e Cn.

Sed ad rem redeamus; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Comprehensum, quod cognitum non habet? Tum mihi Piso: Quid ergo?

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Quid me istud rogas? Quae cum dixisset, finem ille. Recte, inquit, intellegis. Sint ista Graecorum;

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.

Sed nimis multa. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Negare non possum. Est, ut dicis, inquam. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Maximus dolor, inquit, brevis est. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Ut id aliis narrare gestiant? Stoici scilicet. Id Sextilius factum negabat. Quae duo sunt, unum facit. Primum quid tu dicis breve? Primum quid tu dicis breve?

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Restatis igitur vos; Moriatur, inquit. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Nihilo magis. Quae sequuntur igitur? Quae duo sunt, unum facit.

Recte dicis; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Hoc non est positum in nostra actione. At hoc in eo M.

Negare non possum. Res enim concurrent contrariae. Quare conare, quaeso. Quo tandem modo? Frater et T.

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Pythagora? Minime vero, inquit ille, consentit. Hoc non est positum in nostra actione. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sed ego in hoc resisto; At enim hic etiam dolore. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quare conare, quaeso.

Igitur ne dolorem quidem. Quid de Pythagora? Confecta res esset.

Quid enim?

Audeo dicere, inquit. ALIO MODO. Memini me adesse P. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Tria genera bonorum; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Sedulo, inquam, faciam.

Scrupulum, inquam, abeunti; ALIO MODO. Iam enim adesse poterit. Sed videbimus.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Erat enim res aperta. Ne discipulum abducam, times. Si longus, levis dictata sunt. Quod vestri non item. Est, ut dicis, inquam. Eam stabilem appellas. Ita nemo beato beatior.

Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quare conare, quaeso. Primum divisit ineleganter; Non potes, nisi retexueris illa. Ut aliquid scire se gaudeant? Idemne, quod iucunde?

At enim hic etiam dolore.

Tum ille: Ain tandem? Scisse enim te quis coarguere possit? Etiam beatissimum? Utram tandem linguam nescio? Deinde dolorem quem maximum?

Audeo dicere, inquit. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Erat enim res aperta. Nemo igitur esse beatus potest.

Quid Zeno? Nam quid possumus facere melius? Non semper, inquam; Venit ad extremum; De vacuitate doloris eadem sententia erit. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.

Sit enim idem caecus, debilis. Graccho, eius fere, aequalí? Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. In schola desinis. Laboro autem non sine causa; Quod iam a me expectare noli.

Quid iudicant sensus? Quid, de quo nulla dissensio est? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Summae mihi videtur inscitiae. Etiam beatissimum? Sed ad bona praeterita redeamus. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Odium autem et invidiam facile vitabis. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Nulla erit controversia. Urgent tamen et nihil remittunt. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Etiam beatissimum? Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Est, ut dicis, inquam. Quo tandem modo?

Erat enim Polemonis. Optime, inquam. Praeteritis, inquit, gaudeo. Ego vero isti, inquam, permitto. Nam quid possumus facere melius?

Ita prorsus, inquam; Satis est ad hoc responsum. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Cur haec eadem Democritus?

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quis Aristidem non mortuum diligit?

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Quid vero? At hoc in eo M. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quis est tam dissimile homini.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Torquatus, is qui consul cum Cn. Sed quot homines, tot sententiae;

Sed ad bona praeterita redeamus. Quis enim redargueret? Quod vestri non item. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Poterat autem inpune; Quid ergo? Quae duo sunt, unum facit.

Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Est, ut dicis, inquam. Quid de Pythagora? Sed nimis multa.

Oratio me istius philosophi non offendit; Recte, inquit, intellegis. Ergo, inquit, tibi Q. Videsne, ut haec concinant?

Utram tandem linguam nescio? Duo Reges: constructio interrete. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Iam contemni non poteris. Quo modo? Efficiens dici potest. Contineo me ab exemplis. Cur iustitia laudatur?

Quis hoc dicit? Cur iustitia laudatur?

Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Quid Zeno? Itaque fecimus. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Hunc vos beatum; Sint modo partes vitae beatae.

Frater et T. Memini vero, inquam; Cur post Tarentum ad Archytam? Hoc sic expositum dissimile est superiori. Memini me adesse P. Non laboro, inquit, de nomine. Quid censes in Latino fore? Est, ut dicis, inquam.

Quis istud possit, inquit, negare? Cur haec eadem Democritus? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Deinde dolorem quem maximum? Hunc vos beatum;

Et nemo nimium beatus est; At iam decimum annum in spelunca iacet. Ita prorsus, inquam; Si longus, levis; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quaerimus enim finem bonorum.

Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare?

Cave putes quicquam esse verius. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Stoicos roga. Ille incendat?

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Praeteritis, inquit, gaudeo. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; At iam decimum annum in spelunca iacet. Quae duo sunt, unum facit. Audeo dicere, inquit. Quae duo sunt, unum facit. Eam stabilem appellas. Recte, inquit, intellegis.

Quid iudicant sensus? Nihil sane. At multis malis affectus. Tanta vis admonitionis inest in locis;

Cave putes quicquam esse verius.

Quo modo? Idemne, quod iucunde? Nemo igitur esse beatus potest. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quid iudicant sensus?

Igitur ne dolorem quidem. Pauca mutat vel plura sane;

Quae cum dixisset, finem ille. Age sane, inquam. Non igitur bene. Nemo igitur esse beatus potest.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Nunc vides, quid faciat. Si quae forte-possumus.

Sed fac ista esse non inportuna; Ego vero isti, inquam, permitto. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Sed ego in hoc resisto; Sed quid sentiat, non videtis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Immo videri fortasse. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Quid iudicant sensus? At hoc in eo M. Quid enim? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;

Ut pulsi recurrant? Quis istud, quaeso, nesciebat? Quare ad ea primum, si videtur; Negare non possum. Non igitur bene. Tenent mordicus.

Satis est ad hoc responsum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec dicuntur inconstantissime. Videsne, ut haec concinant? Haec dicuntur inconstantissime. Pollicetur certe. Duo Reges: constructio interrete.

Restatis igitur vos; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Refert tamen, quo modo. Immo videri fortasse. Iam in altera philosophiae parte.

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quo igitur, inquit, modo? Cyrenaici quidem non recusant; Facillimum id quidem est, inquam.

Frater et T. Sed videbimus. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Et quidem, inquit, vehementer errat;

Tria genera bonorum;

Hoc simile tandem est? Inquit, dasne adolescenti veniam? Erat enim res aperta. Nemo igitur esse beatus potest.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Quibus ego vehementer assentior. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Primum quid tu dicis breve? Haec dicuntur inconstantissime. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Rationis enim perfectio est virtus; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Eadem nunc mea adversum te oratio est. Si enim ad populum me vocas, eum. Sin aliud quid voles, postea. Torquatus, is qui consul cum Cn.

Audeo dicere, inquit. Hoc non est positum in nostra actione. Et nemo nimium beatus est; Sin aliud quid voles, postea.

Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Is es profecto tu. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Disserendi artem nullam habuit. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Primum quid tu dicis breve? Falli igitur possumus. Quis hoc dicit? Quod vestri non item. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Quonam, inquit, modo?

Est, ut dicis, inquam. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Sedulo, inquam, faciam. Id mihi magnum videtur. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Memini vero, inquam;

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Laboro autem non sine causa; Tum mihi Piso: Quid ergo? Quid iudicant sensus? Sed quod proximum fuit non vidit. Sed ego in hoc resisto; Immo alio genere;

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Audeo dicere, inquit. Que Manilium, ab iisque M. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quae contraria sunt his, malane? Quis negat? Quis hoc dicit? Id enim natura desiderat. Cave putes quicquam esse verius. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Quae cum essent dicta, discessimus.

Sed plane dicit quod intellegit. Quod equidem non reprehendo; Negare non possum. At iam decimum annum in spelunca iacet. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Confecta res esset. Ut aliquid scire se gaudeant? Est, ut dicis, inquam.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Sin aliud quid voles, postea. Bonum patria: miserum exilium. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. De hominibus dici non necesse est. Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Hunc vos beatum; Memini me adesse P. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Equidem e Cn.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quae duo sunt, unum facit. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Sedulo, inquam, faciam. Verum hoc idem saepe faciamus. Bonum valitudo: miser morbus. Haeret in salebra.

Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Confecta res esset. Aliter autem vobis placet.

Quae duo sunt, unum facit. Quid iudicant sensus? Sed ego in hoc resisto; Laboro autem non sine causa;

Praeclarae mortes sunt imperatoriae; An eiusdem modi? Si longus, levis. Is es profecto tu. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Bestiarum vero nullum iudicium puto. Cave putes quicquam esse verius. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Nos commodius agimus. Respondeat totidem verbis. Sed quid sentiat, non videtis.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Sin aliud quid voles, postea. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Equidem e Cn. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ita prorsus, inquam;

Dici enim nihil potest verius. Non potes, nisi retexueris illa. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Confecta res esset. Quae sequuntur igitur? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Scrupulum, inquam, abeunti;

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quippe: habes enim a rhetoribus; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sin aliud quid voles, postea. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Murenam te accusante defenderem.

Omnia peccata paria dicitis. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Iam enim adesse poterit. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Tum ille: Ain tandem?

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quid de Pythagora? Quare attende, quaeso. Nos commodius agimus. At coluit ipse amicitias. Frater et T.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Quid ergo? Quo igitur, inquit, modo? Videsne quam sit magna dissensio? Quo modo?

Sint modo partes vitae beatae. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. An nisi populari fama? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Ita nemo beato beatior.

Inquit, dasne adolescenti veniam? Peccata paria. Proclivi currit oratio. Disserendi artem nullam habuit. Et nemo nimium beatus est; At eum nihili facit;

Peccata paria. Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Sumenda potius quam expetenda. Quonam, inquit, modo? Ne discipulum abducam, times. Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Nunc agendum est subtilius. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Si longus, levis dictata sunt. Ego vero isti, inquam, permitto. Iam enim adesse poterit. Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Peccata paria. Age, inquies, ista parva sunt. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nihil illinc huc pervenit.

Sint ista Graecorum; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Certe non potest. Est, ut dicis, inquit;

Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Confecta res esset. Minime vero istorum quidem, inquit. Ita prorsus, inquam; Sed fortuna fortis;

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quare attende, quaeso. Age sane, inquam. Praeteritis, inquit, gaudeo. Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Quid, quod res alia tota est? Hunc vos beatum; Bonum patria: miserum exilium. Dicimus aliquem hilare vivere; Nihil enim hoc differt.

Perge porro; Ut aliquid scire se gaudeant? Confecta res esset. Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Vide, quaeso, rectumne sit. Itaque contra est, ac dicitis; Si id dicis, vicimus. Cur id non ita fit?

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea;

Non est igitur voluptas bonum. Audeo dicere, inquit. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Id est enim, de quo quaerimus.

Nulla erit controversia.

Ac tamen hic mallet non dolere. Sint modo partes vitae beatae. Is es profecto tu. Cur iustitia laudatur? Minime vero, inquit ille, consentit.

Venit ad extremum; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Non potes, nisi retexueris illa. Vide, quaeso, rectumne sit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Audeo dicere, inquit.

Moriatur, inquit. Sed plane dicit quod intellegit. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Si longus, levis; Rationis enim perfectio est virtus; Suo genere perveniant ad extremum; Audeo dicere, inquit. Murenam te accusante defenderem. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Erat enim Polemonis. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ubi ut eam caperet aut quando? Proclivi currit oratio. Sin aliud quid voles, postea.

Quod totum contra est. Quae sequuntur igitur? Quare conare, quaeso.

Ita credo. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quis est tam dissimile homini. Tu quidem reddes; Quae ista amicitia est? Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Explanetur igitur. At hoc in eo M. Quod equidem non reprehendo; Dat enim intervalla et relaxat.

Quis istum dolorem timet? Memini vero, inquam; Ut pulsi recurrant? Praeclare hoc quidem. Tenent mordicus.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Respondeat totidem verbis. Ac tamen hic mallet non dolere. Erat enim Polemonis. Equidem e Cn. Scaevolam M. Beatus sibi videtur esse moriens. Frater et T. Quae sequuntur igitur?

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Quibusnam praeteritis? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Ut aliquid scire se gaudeant? Quid vero? Nos cum te, M. Si longus, levis. Quae duo sunt, unum facit.

Pauca mutat vel plura sane; Que Manilium, ab iisque M. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Moriatur, inquit. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid me istud rogas? Age, inquies, ista parva sunt. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Deinde dolorem quem maximum?

Eam stabilem appellas. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Poterat autem inpune; Quare attende, quaeso. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Sed residamus, inquit, si placet.

Nulla erit controversia. Sed ad rem redeamus; Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Itaque contra est, ac dicitis; Quare conare, quaeso. Sin aliud quid voles, postea. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Sint ista Graecorum; An eiusdem modi?

Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Ego vero isti, inquam, permitto. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sed plane dicit quod intellegit. Sed quid sentiat, non videtis. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Haeret in salebra. Si longus, levis; Age sane, inquam. Quonam modo? Quis Aristidem non mortuum diligit? Itaque contra est, ac dicitis;

Id Sextilius factum negabat. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Haeret in salebra. Iam contemni non poteris. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Sit enim idem caecus, debilis. Sed ego in hoc resisto;

Quis enim redargueret? Sint ista Graecorum; Cur iustitia laudatur? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. De illis, cum volemus. Cur iustitia laudatur? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Refert tamen, quo modo. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Si quae forte-possumus. Ratio quidem vestra sic cogit. Sed nimis multa.

Ostendit pedes et pectus. Negare non possum. Nihil illinc huc pervenit. Memini vero, inquam;

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. At certe gravius. Nulla erit controversia. Comprehensum, quod cognitum non habet?

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Nulla erit controversia. Nihilo magis. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Omnia peccata paria dicitis. Nulla erit controversia. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Pauca mutat vel plura sane; Illi enim inter se dissentiunt. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Itaque contra est, ac dicitis; Sed nunc, quod agimus;

Si longus, levis. Confecta res esset. Quod cum dixissent, ille contra. Hunc vos beatum; Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. An eiusdem modi?

Hunc vos beatum; Iam in altera philosophiae parte. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Qui est in parvis malis. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Si longus, levis.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.

Quid de Pythagora? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Scaevolam M. Audeo dicere, inquit. Cave putes quicquam esse verius. Poterat autem inpune; Negare non possum. Tubulo putas dicere?

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Non est igitur summum malum dolor. Scrupulum, inquam, abeunti; Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Sed ad bona praeterita redeamus. Falli igitur possumus. Quonam, inquit, modo? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Nemo igitur esse beatus potest. Bonum liberi: misera orbitas. Tria genera bonorum; Praeclare hoc quidem. Est, ut dicis, inquam.

Quorum altera prosunt, nocent altera.

Memini vero, inquam; Murenam te accusante defenderem. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Confecta res esset.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Immo videri fortasse. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nulla erit controversia. Que Manilium, ab iisque M.

Sed haec omittamus; Tu quidem reddes; Iam contemni non poteris. Quo igitur, inquit, modo? Nunc agendum est subtilius. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Maximus dolor, inquit, brevis est. Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Verum hoc idem saepe faciamus.

Sed videbimus. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Primum quid tu dicis breve? Aliter autem vobis placet.

Haeret in salebra. Frater et T. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Scrupulum, inquam, abeunti; Eaedem res maneant alio modo. Etiam beatissimum?

Proclivi currit oratio. Non igitur bene. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. De illis, cum volemus. Nunc vides, quid faciat. Quae duo sunt, unum facit.

Quod vestri non item. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Nihil sane. At enim sequor utilitatem. Eademne, quae restincta siti? Nam quid possumus facere melius? Pollicetur certe. Cur post Tarentum ad Archytam?

Graccho, eius fere, aequalí? Cur iustitia laudatur? Cur, nisi quod turpis oratio est? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Stoicos roga. Cur id non ita fit?

Si id dicis, vicimus. Tu quidem reddes; Sedulo, inquam, faciam. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quo tandem modo? Moriatur, inquit. Sed videbimus.

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Non potes, nisi retexueris illa.

Age sane, inquam. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quis istud possit, inquit, negare? A mene tu? Tubulo putas dicere? Sit enim idem caecus, debilis.

Erat enim Polemonis.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. At coluit ipse amicitias. Nos commodius agimus. Praeteritis, inquit, gaudeo. Quo modo autem philosophus loquitur? Tria genera bonorum; Memini vero, inquam;

Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Hoc simile tandem est? Quibusnam praeteritis? Ostendit pedes et pectus. Quod equidem non reprehendo;

Quid adiuvas?

Si longus, levis. Recte, inquit, intellegis. Quis est tam dissimile homini. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. De hominibus dici non necesse est. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Prioris generis est docilitas, memoria; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Cur iustitia laudatur? Pugnant Stoici cum Peripateticis.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ergo, inquit, tibi Q. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nulla erit controversia.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quis enim redargueret? Ita prorsus, inquam; At certe gravius. Quo igitur, inquit, modo? Ratio quidem vestra sic cogit.

Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Vide, quaeso, rectumne sit. Si longus, levis; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Sed residamus, inquit, si placet. Sed haec omittamus; Tum mihi Piso: Quid ergo? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Comprehensum, quod cognitum non habet? At certe gravius. Tum ille: Ain tandem? Quo modo autem philosophus loquitur?

Quid ergo? Illi enim inter se dissentiunt. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Scrupulum, inquam, abeunti;

Quae sequuntur igitur? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Sint ista Graecorum; Sed ego in hoc resisto; Tum mihi Piso: Quid ergo?

Prioris generis est docilitas, memoria;

Haeret in salebra. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Immo videri fortasse. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Sed quid sentiat, non videtis. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quae cum dixisset, finem ille. Idemne, quod iucunde?

Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? An haec ab eo non dicuntur? Sumenda potius quam expetenda. Quorum altera prosunt, nocent altera. Quaerimus enim finem bonorum. Peccata paria. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Restatis igitur vos;

Summus dolor plures dies manere non potest? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Reguli reiciendam;

Si longus, levis; Numquam facies. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. At certe gravius. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Praeclare hoc quidem.

Ego vero isti, inquam, permitto. Audeo dicere, inquit. Minime vero, inquit ille, consentit. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Nam quid possumus facere melius? Scaevolam M. Primum quid tu dicis breve? Non risu potius quam oratione eiciendum?

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

ALIO MODO. Quid iudicant sensus?

Erat enim res aperta. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Pugnant Stoici cum Peripateticis. Immo alio genere; Quod totum contra est. Primum divisit ineleganter;

Oratio me istius philosophi non offendit; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Id est enim, de quo quaerimus. Quid ergo? Itaque ab his ordiamur. Equidem e Cn.

Quare conare, quaeso. Sed fortuna fortis; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Quid ergo? A mene tu? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Confecta res esset.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Paria sunt igitur. Istic sum, inquit. Velut ego nunc moveor. Urgent tamen et nihil remittunt. Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Prave, nequiter, turpiter cenabat; Tum ille: Ain tandem? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Age sane, inquam. Scrupulum, inquam, abeunti; Id enim natura desiderat. Nemo igitur esse beatus potest.

Tum ille: Ain tandem? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sumenda potius quam expetenda. Istic sum, inquit. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Itaque contra est, ac dicitis; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Perge porro;

Omnia peccata paria dicitis. Istic sum, inquit. Ut id aliis narrare gestiant? Si quae forte-possumus. Res enim concurrent contrariae.

Quis enim redargueret? Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Ea possunt paria non esse. Qui convenit? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Cur iustitia laudatur? At multis se probavit.

Quid de Pythagora? Summae mihi videtur inscitiae. Eaedem res maneant alio modo. Non semper, inquam; Restatis igitur vos; Proclivi currit oratio. Primum quid tu dicis breve? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Magna laus. Confecta res esset. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Certe non potest. Maximus dolor, inquit, brevis est. Sullae consulatum?

Quae duo sunt, unum facit.

Audeo dicere, inquit. Itaque contra est, ac dicitis; Respondeat totidem verbis. Hos contra singulos dici est melius. Audeo dicere, inquit. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sumenda potius quam expetenda. Quis est tam dissimile homini.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nulla erit controversia. Ergo, inquit, tibi Q. Quae sequuntur igitur? Duo Reges: constructio interrete. Non est igitur voluptas bonum. Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Si quae forte-possumus. Si longus, levis. Sed haec omittamus;

Venit ad extremum; Hoc sic expositum dissimile est superiori.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Deinde dolorem quem maximum? At certe gravius. Quae sequuntur igitur?

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Et nemo nimium beatus est; Stoici scilicet.

Cur id non ita fit? Id enim natura desiderat. Ille incendat? Suo genere perveniant ad extremum;

Proclivi currit oratio. Sedulo, inquam, faciam. Istic sum, inquit. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Audeo dicere, inquit. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sed ad bona praeterita redeamus. Quid nunc honeste dicit? Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Paria sunt igitur. Nihil ad rem! Ne sit sane; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quo tandem modo?

Sed nunc, quod agimus; Optime, inquam. Is es profecto tu. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Respondeat totidem verbis. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Sed quae tandem ista ratio est? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quod quidem nobis non saepe contingit.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Beatum, inquit. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Dat enim intervalla et relaxat. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

Optime, inquam. Et nemo nimium beatus est; Sed residamus, inquit, si placet. Ut id aliis narrare gestiant? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Nam de isto magna dissensio est. Frater et T. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Graece donan, Latine voluptatem vocant. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Hoc simile tandem est?

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

At coluit ipse amicitias. Quare conare, quaeso. Respondeat totidem verbis. Qui est in parvis malis.

At enim hic etiam dolore. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Ille incendat? Itaque his sapiens semper vacabit.

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Sedulo, inquam, faciam. An tu me de L. Est, ut dicis, inquit; Velut ego nunc moveor.

Quae sequuntur igitur? Quid sequatur, quid repugnet, vident. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Ita prorsus, inquam; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod cum dixissent, ille contra.

Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed fortuna fortis; Quare attende, quaeso. Praeteritis, inquit, gaudeo. At hoc in eo M. Proclivi currit oratio. Si id dicis, vicimus. Sed ille, ut dixi, vitiose. Frater et T.

Bonum incolumis acies: misera caecitas. Summae mihi videtur inscitiae. Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Hoc tu nunc in illo probas.

Si longus, levis; Sed haec omittamus; Prave, nequiter, turpiter cenabat; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Erat enim Polemonis.

Frater et T. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Eaedem res maneant alio modo. Quo igitur, inquit, modo? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

At hoc in eo M. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Simus igitur contenti his. In schola desinis. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Dat enim intervalla et relaxat.

Satis est ad hoc responsum. Murenam te accusante defenderem. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Rationis enim perfectio est virtus; Utram tandem linguam nescio? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Primum quid tu dicis breve? Satis est ad hoc responsum. Iam contemni non poteris.

Verum hoc idem saepe faciamus. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Rationis enim perfectio est virtus; Sit enim idem caecus, debilis. Quid iudicant sensus? Quae sequuntur igitur?

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Quis Aristidem non mortuum diligit? Itaque contra est, ac dicitis; Nihilo magis. Etiam beatissimum?

Ita nemo beato beatior. Quae sequuntur igitur? Eaedem res maneant alio modo. Iam contemni non poteris. Est, ut dicis, inquit; Nulla erit controversia. Venit ad extremum;

Recte, inquit, intellegis. Quid ergo? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Beatus sibi videtur esse moriens. Primum quid tu dicis breve? Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Is es profecto tu. Praeclare hoc quidem. Tria genera bonorum; Quare attende, quaeso.

Sed ad bona praeterita redeamus.

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Efficiens dici potest. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quid de Pythagora?

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Sed ad rem redeamus; Istic sum, inquit. Quaerimus enim finem bonorum. Nos cum te, M.

Tum ille: Ain tandem? An tu me de L. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Cur iustitia laudatur? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Perge porro;

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Disserendi artem nullam habuit.

Quid est igitur, inquit, quod requiras?

Nunc vides, quid faciat. Si id dicis, vicimus. Non semper, inquam; Primum divisit ineleganter; Quid iudicant sensus? Erat enim Polemonis.

Sed quid sentiat, non videtis. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quae cum dixisset, finem ille.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Si longus, levis dictata sunt. Respondeat totidem verbis. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

De illis, cum volemus. Sed haec omittamus; Id Sextilius factum negabat. Graccho, eius fere, aequalí?

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Et nemo nimium beatus est; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Primum divisit ineleganter; Quonam modo? Minime vero, inquit ille, consentit. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

A mene tu? Ita prorsus, inquam; Immo alio genere;

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Hoc est non dividere, sed frangere. Nos vero, inquit ille; Quare ad ea primum, si videtur; Proclivi currit oratio. Ille incendat? Quis Aristidem non mortuum diligit?

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Dici enim nihil potest verius. Quid de Pythagora? An eiusdem modi? Istic sum, inquit. Quonam, inquit, modo?

Murenam te accusante defenderem. Quo igitur, inquit, modo? Sed nimis multa. Prioris generis est docilitas, memoria;

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Haec dicuntur inconstantissime. Et nemo nimium beatus est; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Conferam avum tuum Drusum cum C.

Memini vero, inquam; Sed nimis multa. Quae cum dixisset, finem ille. Ut id aliis narrare gestiant? At certe gravius. Maximus dolor, inquit, brevis est.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nulla erit controversia. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Quis istud possit, inquit, negare? Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Graccho, eius fere, aequalí? Sed nunc, quod agimus; An potest cupiditas finiri? Non semper, inquam; Sed videbimus. At certe gravius.

Quid enim possumus hoc agere divinius? Sed haec omittamus; Quid de Pythagora? Res enim concurrent contrariae. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quid est enim aliud esse versutum?

Haec dicuntur fortasse ieiunius; Frater et T. Nulla erit controversia. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Quid enim?

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nulla erit controversia. Odium autem et invidiam facile vitabis. Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Tubulo putas dicere? At enim sequor utilitatem. In schola desinis. At certe gravius.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Quid, quod res alia tota est? Comprehensum, quod cognitum non habet?

Ego vero isti, inquam, permitto. Immo alio genere; Quid Zeno? Hoc simile tandem est? Si quae forte-possumus. Igitur ne dolorem quidem.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.

Suo genere perveniant ad extremum; Erat enim Polemonis. Hic ambiguo ludimur. Quibusnam praeteritis?

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Idem adhuc; Ecce aliud simile dissimile. Vide, quaeso, rectumne sit. Quod cum dixissent, ille contra.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Utilitatis causa amicitia est quaesita. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Iam contemni non poteris. Immo alio genere;

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Idemne, quod iucunde?

Maximus dolor, inquit, brevis est.

Et quidem, inquit, vehementer errat; Quid de Pythagora? Quid ergo? Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Que Manilium, ab iisque M.

Ita prorsus, inquam;

Suo genere perveniant ad extremum; Nam quid possumus facere melius? Iam in altera philosophiae parte. Respondeat totidem verbis. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quare attende, quaeso.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Eam stabilem appellas. Quae duo sunt, unum facit. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nemo igitur esse beatus potest. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Quibus ego vehementer assentior. Numquam facies.

O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed tamen intellego quid velit. At multis malis affectus. Sedulo, inquam, faciam. Quis istud, quaeso, nesciebat? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Est, ut dicis, inquit; Duo Reges: constructio interrete. Istic sum, inquit.

Is es profecto tu. Quae ista amicitia est?

Quonam, inquit, modo? Erat enim Polemonis.

Numquam facies. Age, inquies, ista parva sunt. Erit enim mecum, si tecum erit. Quae cum essent dicta, discessimus. Quis Aristidem non mortuum diligit? At coluit ipse amicitias. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Ita prorsus, inquam; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ea possunt paria non esse. Equidem e Cn. Erat enim Polemonis.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Prioris generis est docilitas, memoria; Istic sum, inquit. Pollicetur certe.

Videsne, ut haec concinant?

Non semper, inquam; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Tum ille: Ain tandem? Est, ut dicis, inquam. Ita prorsus, inquam; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Idemne, quod iucunde?

Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Nos vero, inquit ille; Tu quidem reddes; Cur haec eadem Democritus?

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quae sequuntur igitur?

Videsne quam sit magna dissensio? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Hic ambiguo ludimur. Deinde dolorem quem maximum? Sed haec omittamus; Ea possunt paria non esse.

Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Tubulo putas dicere?

Quid vero? Urgent tamen et nihil remittunt. Id est enim, de quo quaerimus. Urgent tamen et nihil remittunt. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Neutrum vero, inquit ille.

Ratio quidem vestra sic cogit. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Quae ista amicitia est?

Cur iustitia laudatur? Venit ad extremum;

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Is es profecto tu. Quis enim redargueret? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ita prorsus, inquam; Dici enim nihil potest verius. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Scrupulum, inquam, abeunti; Graccho, eius fere, aequalí? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ut pulsi recurrant?

Falli igitur possumus. Nemo igitur esse beatus potest. Certe non potest. Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Quis enim redargueret? Tria genera bonorum; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Istic sum, inquit. Res enim concurrent contrariae. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Non laboro, inquit, de nomine. Frater et T. Simus igitur contenti his.

Sed ego in hoc resisto;

At hoc in eo M. Explanetur igitur. Bonum liberi: misera orbitas. Nunc agendum est subtilius. Certe non potest. Equidem e Cn.

Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quo modo autem philosophus loquitur? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Quo modo autem philosophus loquitur? At certe gravius. Efficiens dici potest. Quod equidem non reprehendo; Quis istud, quaeso, nesciebat?

Sed haec omittamus; Nemo igitur esse beatus potest. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod cum dixissent, ille contra. Nulla erit controversia.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

At hoc in eo M. Stoici scilicet. Sed fortuna fortis; Sit sane ista voluptas. Si longus, levis dictata sunt. Quo modo?

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Erat enim Polemonis.

Quid adiuvas? Respondeat totidem verbis. Negare non possum. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Qui convenit? Non igitur bene. Si quae forte-possumus. Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

An eiusdem modi? Equidem e Cn. Quid enim? Praeclare hoc quidem.

Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Stoici scilicet. Poterat autem inpune; Quis istum dolorem timet? Tu quidem reddes; Quis istud possit, inquit, negare? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Iam contemni non poteris. Quid de Pythagora? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Nunc agendum est subtilius. Si quae forte-possumus. Cyrenaici quidem non recusant; Qui est in parvis malis. Sed ad bona praeterita redeamus. Frater et T.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Urgent tamen et nihil remittunt. Summae mihi videtur inscitiae. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Quae sequuntur igitur? Restatis igitur vos;

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Ostendit pedes et pectus. At enim hic etiam dolore. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Quibusnam praeteritis? Urgent tamen et nihil remittunt. Ille incendat?

Quod equidem non reprehendo; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;

Ut id aliis narrare gestiant? Quid iudicant sensus? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Tum ille: Ain tandem?

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Sed nimis multa. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Est, ut dicis, inquit; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Immo videri fortasse. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Res enim concurrent contrariae. Quod vestri non item. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Cur post Tarentum ad Archytam? Ita prorsus, inquam; Nihil illinc huc pervenit. Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Deprehensus omnem poenam contemnet. At eum nihili facit; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Oratio me istius philosophi non offendit; Dici enim nihil potest verius.

Sed quod proximum fuit non vidit. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ut aliquid scire se gaudeant? Primum divisit ineleganter; Nulla erit controversia. Quod vestri non item. Ut id aliis narrare gestiant?

An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?

Summae mihi videtur inscitiae. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. At enim hic etiam dolore. Est, ut dicis, inquam.

Si quae forte-possumus. Nihilo magis. Sed ad bona praeterita redeamus. Ea possunt paria non esse. Itaque ab his ordiamur. Nulla erit controversia.

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quo igitur, inquit, modo? Gerendus est mos, modo recte sentiat.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quid me istud rogas? Res enim concurrent contrariae. Quis enim redargueret? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Nam quid possumus facere melius? Id mihi magnum videtur.

Cur id non ita fit? Sed haec omittamus; At enim sequor utilitatem. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Sed haec omittamus; An nisi populari fama? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quis negat? Quae cum essent dicta, discessimus. Idemne, quod iucunde?

Perge porro; Omnia peccata paria dicitis. Deprehensus omnem poenam contemnet. Quare attende, quaeso.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Nemo igitur esse beatus potest. Simus igitur contenti his. Quo modo?

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Falli igitur possumus. Igitur ne dolorem quidem. Quis hoc dicit? Primum quid tu dicis breve?

Videsne quam sit magna dissensio? At enim sequor utilitatem.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Si longus, levis. Quonam, inquit, modo? Ratio quidem vestra sic cogit. Id est enim, de quo quaerimus. Velut ego nunc moveor. Scisse enim te quis coarguere possit? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Beatus sibi videtur esse moriens.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Deinde dolorem quem maximum? Inquit, dasne adolescenti veniam? Tubulo putas dicere? Verum hoc idem saepe faciamus. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quis istud possit, inquit, negare?

Verum hoc idem saepe faciamus. Itaque fecimus. Primum divisit ineleganter; Quis enim redargueret? Cur iustitia laudatur?

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Utram tandem linguam nescio? Si longus, levis; Nihilo magis. Illi enim inter se dissentiunt.

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Primum quid tu dicis breve? Sed residamus, inquit, si placet.

Si id dicis, vicimus. Esse enim, nisi eris, non potes. Quis est tam dissimile homini. Respondeat totidem verbis. Ea possunt paria non esse. Res enim concurrent contrariae. Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Cur id non ita fit? Poterat autem inpune; Nulla erit controversia. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Stoici scilicet.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Contineo me ab exemplis. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

At coluit ipse amicitias. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; An nisi populari fama? An nisi populari fama? Quod equidem non reprehendo; Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Itaque contra est, ac dicitis; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Cur haec eadem Democritus? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Eaedem res maneant alio modo.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Duo Reges: constructio interrete.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Recte dicis; Cave putes quicquam esse verius.

Laboro autem non sine causa; Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Ne discipulum abducam, times. Sint modo partes vitae beatae. Ut aliquid scire se gaudeant? Sed ad illum redeo. Eam stabilem appellas. Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Quorum altera prosunt, nocent altera. Confecta res esset. Hic ambiguo ludimur. Quid iudicant sensus? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Nemo igitur esse beatus potest. Non igitur bene. Quis est tam dissimile homini. Non potes, nisi retexueris illa. Cur iustitia laudatur? Comprehensum, quod cognitum non habet? Confecta res esset. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Age sane, inquam.

Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Quid sequatur, quid repugnet, vident. Memini vero, inquam; Pauca mutat vel plura sane; Sed quod proximum fuit non vidit. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Nunc vides, quid faciat.

Rationis enim perfectio est virtus; Contineo me ab exemplis. Quonam, inquit, modo? Quis est tam dissimile homini. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Falli igitur possumus.

Eam stabilem appellas. Itaque fecimus. At multis malis affectus. Prave, nequiter, turpiter cenabat;

Venit ad extremum; Quibus ego vehementer assentior. Si longus, levis dictata sunt. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Restatis igitur vos; Minime vero istorum quidem, inquit. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.

Quae cum dixisset, finem ille. Iam in altera philosophiae parte. De illis, cum volemus. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Sumenda potius quam expetenda. Quis istud possit, inquit, negare? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quae cum dixisset, finem ille.

Sed ille, ut dixi, vitiose. Scrupulum, inquam, abeunti; Venit ad extremum; Restatis igitur vos; Non laboro, inquit, de nomine. At certe gravius. Haeret in salebra. Non potes, nisi retexueris illa.

Sedulo, inquam, faciam.

Quaerimus enim finem bonorum. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Eam stabilem appellas. Videsne, ut haec concinant?

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Cur id non ita fit? Scrupulum, inquam, abeunti; Prave, nequiter, turpiter cenabat; Perge porro; Non potes, nisi retexueris illa. Et nemo nimium beatus est;

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Omnia peccata paria dicitis. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Scisse enim te quis coarguere possit? Is es profecto tu.

Sed nimis multa. Quod vestri non item. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ratio quidem vestra sic cogit. Non laboro, inquit, de nomine. Non potes, nisi retexueris illa. Hic ambiguo ludimur. Ut id aliis narrare gestiant? Stoici scilicet. Videsne quam sit magna dissensio?

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

Refert tamen, quo modo. Quae sequuntur igitur? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Non semper, inquam; Age, inquies, ista parva sunt. Sed ad bona praeterita redeamus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Recte, inquit, intellegis. Optime, inquam.

Eam stabilem appellas. Quid de Pythagora? Velut ego nunc moveor. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Aliter autem vobis placet. Ita credo. Ita prorsus, inquam;

Sint ista Graecorum;

Nunc vides, quid faciat. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Certe non potest. Si enim ad populum me vocas, eum. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Nos cum te, M. Quid me istud rogas?

Quo tandem modo? Nos commodius agimus. Tubulo putas dicere? Eaedem res maneant alio modo. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Non potes, nisi retexueris illa. Quo modo autem philosophus loquitur? A mene tu? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Facillimum id quidem est, inquam. Satis est ad hoc responsum. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Si id dicis, vicimus. Itaque ab his ordiamur.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.

Quis Aristidem non mortuum diligit? Ita credo. Sed plane dicit quod intellegit.

Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

An potest cupiditas finiri? Scaevolam M. Itaque fecimus.

Videsne quam sit magna dissensio? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Dat enim intervalla et relaxat. Ne discipulum abducam, times. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Venit ad extremum; Negare non possum.

Hos contra singulos dici est melius. Non est igitur voluptas bonum. Maximus dolor, inquit, brevis est. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Restatis igitur vos; De vacuitate doloris eadem sententia erit. Negare non possum. Urgent tamen et nihil remittunt. Facillimum id quidem est, inquam. Num quid tale Democritus? Tum ille: Ain tandem? Erat enim Polemonis.

Immo videri fortasse. Hoc est non dividere, sed frangere. Sit enim idem caecus, debilis. Quo tandem modo? Beatus sibi videtur esse moriens.

Haec dicuntur inconstantissime.

Maximus dolor, inquit, brevis est. Quo tandem modo? Quare attende, quaeso. Non semper, inquam;

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Iam enim adesse poterit. Quis Aristidem non mortuum diligit? Si longus, levis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Sed quod proximum fuit non vidit. Tria genera bonorum; Quae cum essent dicta, discessimus. Quod equidem non reprehendo;

Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Ego vero isti, inquam, permitto. Nihil illinc huc pervenit. Audeo dicere, inquit.

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Efficiens dici potest. Ut aliquid scire se gaudeant? Nemo igitur esse beatus potest. Haec dicuntur inconstantissime.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quid enim? Sed tamen intellego quid velit. Ita credo. Quid de Pythagora? Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Hoc simile tandem est? Quare attende, quaeso. Ubi ut eam caperet aut quando? Poterat autem inpune;

Idem adhuc; Primum quid tu dicis breve?

Sed tamen intellego quid velit. Ergo, inquit, tibi Q. Sedulo, inquam, faciam. An haec ab eo non dicuntur? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Idemne, quod iucunde? Hoc simile tandem est?

Pollicetur certe. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Ita nemo beato beatior. Quae duo sunt, unum facit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Sint modo partes vitae beatae. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Prioris generis est docilitas, memoria; Nos commodius agimus. Quod vestri non item.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Nam quid possumus facere melius? Quare attende, quaeso. At hoc in eo M.

Laboro autem non sine causa;

Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quid adiuvas? Primum divisit ineleganter; Quid, quod res alia tota est? Eademne, quae restincta siti? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Nihil enim hoc differt. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ita prorsus, inquam;

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. An nisi populari fama?

Erat enim res aperta. Ut aliquid scire se gaudeant? An eiusdem modi? At certe gravius. Immo alio genere; Itaque fecimus.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Res enim concurrent contrariae. Quae sequuntur igitur? Idem adhuc; Cur id non ita fit?

Aliter autem vobis placet. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quae cum dixisset, finem ille. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Cave putes quicquam esse verius. Num quid tale Democritus? Quare conare, quaeso. Id enim natura desiderat.

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus.

Non est igitur voluptas bonum. Quo modo autem philosophus loquitur? Memini me adesse P. Videsne, ut haec concinant? Poterat autem inpune; Sedulo, inquam, faciam.

Minime vero, inquit ille, consentit. Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Praeclare hoc quidem. Omnia peccata paria dicitis. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.

Quod cum dixissent, ille contra. Quis enim redargueret? Quare attende, quaeso. Quid censes in Latino fore? Summus dolor plures dies manere non potest? Eam stabilem appellas.

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Bonum patria: miserum exilium. Ut aliquid scire se gaudeant?

Murenam te accusante defenderem. Res enim concurrent contrariae. Paria sunt igitur. Qui est in parvis malis.

Memini vero, inquam; Immo alio genere; Neutrum vero, inquit ille. Quis istud possit, inquit, negare?

Videsne quam sit magna dissensio? Sed residamus, inquit, si placet. Sed hoc sane concedamus. Ea possunt paria non esse. Memini me adesse P.

Moriatur, inquit.

Disserendi artem nullam habuit. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Id enim natura desiderat. Certe non potest. At certe gravius. Videsne quam sit magna dissensio?

Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Age, inquies, ista parva sunt. Quare conare, quaeso. Ita prorsus, inquam; Memini vero, inquam; Que Manilium, ab iisque M. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quae contraria sunt his, malane? Iam in altera philosophiae parte.

Quid de Pythagora? Velut ego nunc moveor. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Idemne, quod iucunde?

At enim hic etiam dolore. Sit sane ista voluptas. Sedulo, inquam, faciam. Ut pulsi recurrant? Id mihi magnum videtur. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Sed quae tandem ista ratio est?

ALIO MODO. Sint modo partes vitae beatae. Quae cum dixisset, finem ille. Quare attende, quaeso. Ut aliquid scire se gaudeant? Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Itaque contra est, ac dicitis;

Nihil sane. Maximus dolor, inquit, brevis est. Quid de Pythagora? Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Quonam, inquit, modo? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Efficiens dici potest. Et nemo nimium beatus est; An hoc usque quaque, aliter in vita?

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Inquit, dasne adolescenti veniam? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Venit ad extremum; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Bonum patria: miserum exilium. Memini vero, inquam; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Comprehensum, quod cognitum non habet?

Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Scaevolam M. Quod totum contra est. Sed plane dicit quod intellegit. Sed fortuna fortis; Laboro autem non sine causa;

Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus.

Cave putes quicquam esse verius. Istic sum, inquit. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. At hoc in eo M. An eiusdem modi?

Recte dicis; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Sed haec in pueris; Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Duo Reges: constructio interrete.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At eum nihili facit; Age, inquies, ista parva sunt. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quid censes in Latino fore?

Ea possunt paria non esse. Si longus, levis; Ut id aliis narrare gestiant? Est, ut dicis, inquit;

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Age sane, inquam. Quae ista amicitia est? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Deinde dolorem quem maximum? Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Quis enim redargueret? Stoicos roga. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ego vero isti, inquam, permitto. Stoicos roga. Sedulo, inquam, faciam. Quod cum dixissent, ille contra. At enim sequor utilitatem.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quonam, inquit, modo? Tanta vis admonitionis inest in locis; Non laboro, inquit, de nomine.

Nam de isto magna dissensio est.

Sed nimis multa. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Pollicetur certe. An tu me de L. Confecta res esset. Beatum, inquit. Illi enim inter se dissentiunt.

Nam ante Aristippus, et ille melius.

Tria genera bonorum; Sed fortuna fortis; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Simus igitur contenti his. Immo alio genere; Et nemo nimium beatus est;

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

At hoc in eo M. Qui est in parvis malis. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quod cum dixissent, ille contra. Beatus sibi videtur esse moriens.

Non laboro, inquit, de nomine. Quod cum dixissent, ille contra. Nihil sane. Pauca mutat vel plura sane; Nos cum te, M.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Id enim natura desiderat. Quae ista amicitia est? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Audeo dicere, inquit. In schola desinis. Omnia peccata paria dicitis. Ea possunt paria non esse.

Bonum valitudo: miser morbus. Sed quid sentiat, non videtis. At eum nihili facit; An eiusdem modi? Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Praeteritis, inquit, gaudeo. Primum divisit ineleganter; Bonum patria: miserum exilium. Quod iam a me expectare noli. Equidem e Cn. Hoc simile tandem est?

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Eadem fortitudinis ratio reperietur. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Ita prorsus, inquam; Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Nam quid possumus facere melius? Quid me istud rogas? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Hic ambiguo ludimur.

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Summus dolor plures dies manere non potest? A mene tu? Erat enim res aperta. Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Praeclare hoc quidem. Quis istum dolorem timet? Sullae consulatum? Qui convenit? Sed fac ista esse non inportuna; Non est igitur voluptas bonum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;

Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Optime, inquam. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Si quae forte-possumus.

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Confecta res esset. Negare non possum. At eum nihili facit; Quis enim redargueret? Id enim natura desiderat. Sed ille, ut dixi, vitiose.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Equidem, sed audistine modo de Carneade? In schola desinis.

Cur post Tarentum ad Archytam? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Non est igitur voluptas bonum. Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

An nisi populari fama? Quo modo autem philosophus loquitur? Nihil illinc huc pervenit. Iam enim adesse poterit.

Quid enim? Quo tandem modo? Haec dicuntur inconstantissime. Ea possunt paria non esse. Praeclare hoc quidem.

Cur id non ita fit? Eadem fortitudinis ratio reperietur. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Nihil sane. In schola desinis.

Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Quid enim possumus hoc agere divinius? Sed nimis multa. Itaque his sapiens semper vacabit. Falli igitur possumus. Sumenda potius quam expetenda. Hoc simile tandem est? Qui est in parvis malis.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Tria genera bonorum; Nos cum te, M. Tria genera bonorum; Confecta res esset. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Hunc vos beatum; Beatum, inquit.

Sint ista Graecorum;

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? At multis malis affectus. Polycratem Samium felicem appellabant. Equidem e Cn. Sed haec omittamus; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Cave putes quicquam esse verius. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Beatum, inquit. At hoc in eo M. An eiusdem modi? Idemne, quod iucunde?

Si longus, levis dictata sunt. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Quid, de quo nulla dissensio est? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quid censes in Latino fore? Qualem igitur hominem natura inchoavit?

An eiusdem modi? Haeret in salebra. Quid enim? Quid ergo?

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Bonum valitudo: miser morbus. Sed fortuna fortis; Numquam facies. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Idemne, quod iucunde? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Stoicos roga. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quo modo? Tum mihi Piso: Quid ergo?

Haec dicuntur inconstantissime. Si longus, levis; Respondeat totidem verbis. Ad eos igitur converte te, quaeso. Ita nemo beato beatior. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nunc vides, quid faciat.

Quonam, inquit, modo? Eaedem res maneant alio modo. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Videsne quam sit magna dissensio? Sint ista Graecorum;

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Cave putes quicquam esse verius. Iam in altera philosophiae parte. Age sane, inquam. Sed fac ista esse non inportuna; Suo genere perveniant ad extremum; Iam in altera philosophiae parte. Non laboro, inquit, de nomine.

Si longus, levis; Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quod cum dixissent, ille contra. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Hoc simile tandem est? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Hoc non est positum in nostra actione.

Ecce aliud simile dissimile. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Itaque contra est, ac dicitis; Omnis enim est natura diligens sui.

Erat enim res aperta. A mene tu? Sed residamus, inquit, si placet.

Torquatus, is qui consul cum Cn. Disserendi artem nullam habuit. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sit sane ista voluptas. Quis istum dolorem timet? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Laboro autem non sine causa;

Quonam, inquit, modo? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Que Manilium, ab iisque M.

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Primum divisit ineleganter; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Dicimus aliquem hilare vivere; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Ita credo.

Itaque ab his ordiamur.

Sedulo, inquam, faciam. Frater et T. Non risu potius quam oratione eiciendum? Bonum patria: miserum exilium. Quod cum dixissent, ille contra. Falli igitur possumus.

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Summus dolor plures dies manere non potest? Sed residamus, inquit, si placet. Quae cum dixisset, finem ille.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ecce aliud simile dissimile.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Moriatur, inquit. Aliter autem vobis placet. Sed plane dicit quod intellegit. Laboro autem non sine causa; Respondeat totidem verbis. Cui Tubuli nomen odio non est?

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Ego vero isti, inquam, permitto. Quis enim redargueret? Tubulo putas dicere? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Ita nemo beato beatior. Sed quod proximum fuit non vidit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Sin aliud quid voles, postea. Paria sunt igitur. Tu quidem reddes;

Quod quidem nobis non saepe contingit. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Sed haec in pueris; Omnia peccata paria dicitis. Conferam avum tuum Drusum cum C. In schola desinis. Quare conare, quaeso.

Illi enim inter se dissentiunt. Optime, inquam. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Hunc vos beatum; At certe gravius. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Sed nimis multa. Quod cum dixissent, ille contra.

Quo modo autem philosophus loquitur? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Cur id non ita fit? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Inquit, dasne adolescenti veniam? Itaque fecimus.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Deinde dolorem quem maximum? At enim hic etiam dolore. Quonam, inquit, modo?

Age sane, inquam.

Sumenda potius quam expetenda. Stoicos roga. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. At certe gravius. Itaque fecimus.

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Et quidem, inquit, vehementer errat; Res enim concurrent contrariae. Sit enim idem caecus, debilis. An tu me de L.

Respondeat totidem verbis.

De illis, cum volemus. Quare conare, quaeso. Recte, inquit, intellegis. Quare attende, quaeso.

Aliter autem vobis placet. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Sed quid sentiat, non videtis. Id mihi magnum videtur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Vide, quaeso, rectumne sit. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

At multis malis affectus. Dicimus aliquem hilare vivere; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Etiam beatissimum? Non potes, nisi retexueris illa. Non est igitur voluptas bonum. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Sed plane dicit quod intellegit.

Sint ista Graecorum; At eum nihili facit; Quid censes in Latino fore? Dici enim nihil potest verius. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Avaritiamne minuis? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ostendit pedes et pectus. Que Manilium, ab iisque M.

Beatus sibi videtur esse moriens. Quid enim possumus hoc agere divinius? Eaedem res maneant alio modo. An nisi populari fama? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Iam enim adesse poterit.

Id Sextilius factum negabat. Nihil illinc huc pervenit. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Omnis enim est natura diligens sui. Poterat autem inpune;

Sed quod proximum fuit non vidit. Iam in altera philosophiae parte. Quid est enim aliud esse versutum? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sed plane dicit quod intellegit. Quis istud possit, inquit, negare? Torquatus, is qui consul cum Cn.

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

An haec ab eo non dicuntur? Si longus, levis dictata sunt. Scisse enim te quis coarguere possit? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Qui est in parvis malis.

Certe non potest. Certe non potest. Quo tandem modo? Poterat autem inpune;

Reguli reiciendam;

Sullae consulatum? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Haeret in salebra. Etiam beatissimum? Pauca mutat vel plura sane;

Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Ut pulsi recurrant? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum ille: Ain tandem? Quid iudicant sensus? Duo Reges: constructio interrete.

At multis malis affectus. Primum quid tu dicis breve? Quod totum contra est. Istic sum, inquit. Immo alio genere;

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Poterat autem inpune; Nos cum te, M. Efficiens dici potest.

Quis hoc dicit?

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quid ergo? Nam quid possumus facere melius? Erat enim res aperta. Ita credo.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quod quidem nobis non saepe contingit. Itaque contra est, ac dicitis; Que Manilium, ab iisque M. Quae contraria sunt his, malane?

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quare conare, quaeso. Quo modo autem philosophus loquitur? Dat enim intervalla et relaxat.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Eam stabilem appellas. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.

Istic sum, inquit. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Sed residamus, inquit, si placet. Quis hoc dicit? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Quis enim redargueret? Quod vestri non item. Nos vero, inquit ille; Quis hoc dicit? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Cur iustitia laudatur? Equidem e Cn. Omnia peccata paria dicitis. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Moriatur, inquit.

Nihil illinc huc pervenit. Pugnant Stoici cum Peripateticis. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Sumenda potius quam expetenda. Dat enim intervalla et relaxat. Quare attende, quaeso.

Iam in altera philosophiae parte. Sed ad illum redeo. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Si id dicis, vicimus. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Qui convenit? Minime vero, inquit ille, consentit.

Quonam, inquit, modo? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Sed tamen intellego quid velit. Recte, inquit, intellegis.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Stoicos roga. Omnia peccata paria dicitis. Quae cum essent dicta, discessimus. Frater et T.

Magna laus. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Nulla erit controversia. Avaritiamne minuis? Frater et T. Venit ad extremum;

Cur iustitia laudatur? At certe gravius.

Ut id aliis narrare gestiant? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Numquam facies. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Ubi ut eam caperet aut quando?

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Memini vero, inquam; Hunc vos beatum; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quare conare, quaeso. Quo modo? Memini vero, inquam;

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nunc vides, quid faciat. Hoc est non dividere, sed frangere. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Tum mihi Piso: Quid ergo? Nihil illinc huc pervenit.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Praeclare hoc quidem. Id Sextilius factum negabat. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quis enim redargueret? Quid censes in Latino fore? Sint modo partes vitae beatae.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Polycratem Samium felicem appellabant. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed quid sentiat, non videtis. Tenent mordicus. Restatis igitur vos;

Dici enim nihil potest verius. Eaedem res maneant alio modo. Sed haec omittamus; Tria genera bonorum; Negare non possum. Immo alio genere;

Hoc simile tandem est? Efficiens dici potest. Quae contraria sunt his, malane? Tum mihi Piso: Quid ergo? Quid Zeno? Eam stabilem appellas.

Suo enim quisque studio maxime ducitur. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid est igitur, inquit, quod requiras?

Nunc vides, quid faciat. Quo igitur, inquit, modo? Age, inquies, ista parva sunt. Quis Aristidem non mortuum diligit?

Nihil enim hoc differt. At enim sequor utilitatem. Bonum patria: miserum exilium. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

Sint modo partes vitae beatae. Quis istum dolorem timet? Beatus sibi videtur esse moriens.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Est, ut dicis, inquit; Ut aliquid scire se gaudeant? Omnia peccata paria dicitis.

Sed tamen intellego quid velit. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Et quidem, inquit, vehementer errat; Videsne quam sit magna dissensio? Verum hoc idem saepe faciamus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Bonum valitudo: miser morbus. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Si longus, levis;

Haeret in salebra. Sint modo partes vitae beatae. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Qui est in parvis malis. Neutrum vero, inquit ille.

Suo genere perveniant ad extremum; Ne discipulum abducam, times. Itaque his sapiens semper vacabit. Etiam beatissimum? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.

Hoc est non dividere, sed frangere. Quo tandem modo? Frater et T. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Falli igitur possumus.

Qui est in parvis malis. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Pauca mutat vel plura sane; Quae duo sunt, unum facit. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quid nunc honeste dicit?

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Quippe: habes enim a rhetoribus; Quonam modo? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Quid iudicant sensus? Confecta res esset. Idemne, quod iucunde? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Restatis igitur vos;

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Sit enim idem caecus, debilis. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quae cum dixisset, finem ille.

Proclivi currit oratio. Suo genere perveniant ad extremum; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Disserendi artem nullam habuit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Hic ambiguo ludimur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Istic sum, inquit. Minime vero istorum quidem, inquit. Cave putes quicquam esse verius. Hic ambiguo ludimur. Haeret in salebra. Certe non potest.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Hos contra singulos dici est melius. Age, inquies, ista parva sunt. Proclivi currit oratio. Quod cum dixissent, ille contra. Ut pulsi recurrant? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Magna laus. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quare ad ea primum, si videtur; Quis istud possit, inquit, negare? Quid vero? Disserendi artem nullam habuit. Hic ambiguo ludimur. Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Deprehensus omnem poenam contemnet. At hoc in eo M. Istic sum, inquit. Paria sunt igitur. A mene tu? Si id dicis, vicimus. Quod vestri non item.

Comprehensum, quod cognitum non habet? Si longus, levis; Quare attende, quaeso. Quis negat?

Suo genere perveniant ad extremum; Tu quidem reddes; Itaque ab his ordiamur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quid est igitur, inquit, quod requiras?

Bonum incolumis acies: misera caecitas. Sed nimis multa. Si quae forte-possumus. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quare attende, quaeso. Bonum patria: miserum exilium. Perge porro;

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quibus ego vehementer assentior. Sed tamen intellego quid velit. Age, inquies, ista parva sunt. Scisse enim te quis coarguere possit? Neutrum vero, inquit ille. Cave putes quicquam esse verius.

Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Sed quae tandem ista ratio est? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quae cum dixisset, finem ille.

Istic sum, inquit. Ut pulsi recurrant? Aliter autem vobis placet. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quaerimus enim finem bonorum. Quis istud, quaeso, nesciebat?

Nam de isto magna dissensio est. Non risu potius quam oratione eiciendum? Ita credo. Odium autem et invidiam facile vitabis.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quare attende, quaeso. Iam enim adesse poterit. Qui est in parvis malis. Quis enim redargueret? Vide, quaeso, rectumne sit. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Quo modo? Equidem e Cn.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Nos commodius agimus. Immo videri fortasse. Qui convenit? Id mihi magnum videtur. Paria sunt igitur. Itaque contra est, ac dicitis; Prioris generis est docilitas, memoria; Istic sum, inquit.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Suo genere perveniant ad extremum; Quid iudicant sensus? Ita nemo beato beatior. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quonam, inquit, modo?

Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Tu quidem reddes; Idemne, quod iucunde? Pauca mutat vel plura sane; Quid iudicant sensus?

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Explanetur igitur. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quaerimus enim finem bonorum. Quis est tam dissimile homini.

Ac tamen hic mallet non dolere. Cave putes quicquam esse verius. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Efficiens dici potest. Quae duo sunt, unum facit. Sint modo partes vitae beatae. At eum nihili facit;

Si longus, levis;

Graece donan, Latine voluptatem vocant. Non semper, inquam; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ad eos igitur converte te, quaeso.

Non est igitur voluptas bonum. Erat enim Polemonis.

Sed quid sentiat, non videtis. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? At multis se probavit. Sed quod proximum fuit non vidit. Igitur ne dolorem quidem. An haec ab eo non dicuntur? Sed quae tandem ista ratio est? Nos cum te, M.

Quae cum dixisset, finem ille. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Quare attende, quaeso.

Minime vero, inquit ille, consentit. Efficiens dici potest. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Videsne quam sit magna dissensio? In schola desinis. Sed haec nihil sane ad rem;

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Memini me adesse P. Proclivi currit oratio. Hic nihil fuit, quod quaereremus. In schola desinis. Eaedem res maneant alio modo.

Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Non est igitur voluptas bonum. Eam stabilem appellas. Istic sum, inquit. Id mihi magnum videtur.

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Si longus, levis; Optime, inquam.

Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Quare attende, quaeso. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Recte, inquit, intellegis. Nos cum te, M. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Id enim natura desiderat. Avaritiamne minuis?

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

Idemne, quod iucunde? Sed quid sentiat, non videtis. Sed nimis multa. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Certe non potest. Memini me adesse P. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Ratio quidem vestra sic cogit. Sed tamen intellego quid velit.

Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos?

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Audeo dicere, inquit. Vide, quaeso, rectumne sit. Quae cum dixisset, finem ille.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Quo tandem modo? At enim sequor utilitatem. Videsne, ut haec concinant? Est, ut dicis, inquit; An nisi populari fama? Sed ego in hoc resisto;

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Duo Reges: constructio interrete. In schola desinis. Nos vero, inquit ille;

Sed ad bona praeterita redeamus. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Efficiens dici potest. Memini me adesse P. Quae cum dixisset, finem ille. Non potes, nisi retexueris illa. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Erat enim Polemonis.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Audeo dicere, inquit. Sit enim idem caecus, debilis. Ita credo. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat.

Quis est tam dissimile homini. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Quae sequuntur igitur? Facillimum id quidem est, inquam. Tenent mordicus.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Venit ad extremum; Haec dicuntur inconstantissime. Quare conare, quaeso. Odium autem et invidiam facile vitabis. Quid vero? Disserendi artem nullam habuit. Sed fortuna fortis; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Prave, nequiter, turpiter cenabat; Nulla erit controversia. Sedulo, inquam, faciam. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Idemne, quod iucunde? Numquam facies.

Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Immo videri fortasse. Quo tandem modo? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quid nunc honeste dicit? Hic ambiguo ludimur.

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Non est igitur summum malum dolor. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Istic sum, inquit. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Illi enim inter se dissentiunt.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Falli igitur possumus. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sint ista Graecorum; Quo modo autem philosophus loquitur?

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. At certe gravius. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Id Sextilius factum negabat. Dici enim nihil potest verius. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Tum mihi Piso: Quid ergo? Sed quot homines, tot sententiae;

Sed haec omittamus; Quare attende, quaeso. Quis istum dolorem timet?

Quis Aristidem non mortuum diligit? Peccata paria.

Sed nimis multa. Urgent tamen et nihil remittunt. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Suo enim quisque studio maxime ducitur.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Paria sunt igitur. Stoici scilicet. Non laboro, inquit, de nomine. Quare conare, quaeso. Rationis enim perfectio est virtus;

At certe gravius. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Vide, quaeso, rectumne sit. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quae cum dixisset, finem ille. Ostendit pedes et pectus. De quibus cupio scire quid sentias.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Id mihi magnum videtur. Facete M. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Quod iam a me expectare noli. Quid me istud rogas? Nos commodius agimus. Iam in altera philosophiae parte. Praeteritis, inquit, gaudeo. At certe gravius.

Nihil enim hoc differt. Vide, quaeso, rectumne sit. Satis est ad hoc responsum. Rationis enim perfectio est virtus;

Quid, quod res alia tota est?

Ostendit pedes et pectus. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quis Aristidem non mortuum diligit? Quae contraria sunt his, malane?

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.

ALIO MODO. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Quo igitur, inquit, modo? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nihilo magis. Quid de Pythagora? Quod equidem non reprehendo;

Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate.

A mene tu? Sint modo partes vitae beatae. Id enim natura desiderat. Rationis enim perfectio est virtus; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Non risu potius quam oratione eiciendum? Non est igitur voluptas bonum.

Quae cum essent dicta, discessimus. Sed ego in hoc resisto; Omnia peccata paria dicitis. Aliter autem vobis placet. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Certe non potest. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Nunc vides, quid faciat. Aliter autem vobis placet. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Graccho, eius fere, aequalí?

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Sed haec omittamus; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Dicimus aliquem hilare vivere; Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. In schola desinis. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Pollicetur certe.

Quis hoc dicit? Sed residamus, inquit, si placet. Quid ergo? Quid de Pythagora? Minime vero istorum quidem, inquit. Efficiens dici potest. Non semper, inquam; Nunc vides, quid faciat.

Erat enim res aperta. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quis hoc dicit? Ita credo. Ea possunt paria non esse. Erit enim mecum, si tecum erit. Disserendi artem nullam habuit.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Est, ut dicis, inquam. Hunc vos beatum; At multis malis affectus. Avaritiamne minuis? Hoc simile tandem est? Quonam, inquit, modo?

Praeteritis, inquit, gaudeo. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Eaedem res maneant alio modo. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Iam enim adesse poterit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Age, inquies, ista parva sunt.

Perge porro;

Age sane, inquam. Murenam te accusante defenderem. Verum hoc idem saepe faciamus. Rationis enim perfectio est virtus; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Deprehensus omnem poenam contemnet. At certe gravius. Quare conare, quaeso.

Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Moriatur, inquit. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. At certe gravius. Ita prorsus, inquam; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Magna laus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Si quae forte-possumus.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Venit ad extremum; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nam quid possumus facere melius?

Sed haec in pueris; Sed quot homines, tot sententiae; Easdemne res? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quid enim possumus hoc agere divinius? Sint modo partes vitae beatae. Immo alio genere; Prioris generis est docilitas, memoria; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quod equidem non reprehendo; Falli igitur possumus. Non semper, inquam;

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Eam stabilem appellas. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Graccho, eius fere, aequalí?

Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Pollicetur certe. Sedulo, inquam, faciam. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quis hoc dicit?

Stoici scilicet. Quo modo? At enim hic etiam dolore. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Satis est ad hoc responsum. Tu quidem reddes;

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?

Stoici scilicet. Sed residamus, inquit, si placet. Negare non possum. Proclivi currit oratio. Itaque contra est, ac dicitis;

Etiam beatissimum? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Etiam beatissimum? Quonam, inquit, modo? Omnia peccata paria dicitis. Non igitur bene.

Nulla erit controversia. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Praeclare hoc quidem.

Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Recte dicis; Dici enim nihil potest verius. At enim hic etiam dolore. Quid enim?

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quis istum dolorem timet? Cur id non ita fit? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Equidem e Cn. Quonam, inquit, modo? Odium autem et invidiam facile vitabis. Ille incendat?

Id enim natura desiderat. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Confecta res esset. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Sed quot homines, tot sententiae; Aliter autem vobis placet. Quo modo autem philosophus loquitur? De illis, cum volemus. Ut pulsi recurrant? At enim hic etiam dolore. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Quid vero? Et nemo nimium beatus est; Ad eos igitur converte te, quaeso.

Tubulo putas dicere? Age, inquies, ista parva sunt. Praeclare hoc quidem.

Respondeat totidem verbis. Scaevolam M. Quae contraria sunt his, malane? Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ut pulsi recurrant?

Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Igitur ne dolorem quidem. Quibusnam praeteritis? Utram tandem linguam nescio? Videsne, ut haec concinant? Refert tamen, quo modo. Quibus ego vehementer assentior.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Nihil illinc huc pervenit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Moriatur, inquit. Immo videri fortasse. Quare ad ea primum, si videtur;

Igitur ne dolorem quidem. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Tu quidem reddes; Immo videri fortasse. Res enim concurrent contrariae. Certe non potest.

Eaedem res maneant alio modo.

Quid Zeno? Rationis enim perfectio est virtus; Sumenda potius quam expetenda. Sint ista Graecorum; Memini vero, inquam; Quis enim redargueret?

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quis enim redargueret? Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Pugnant Stoici cum Peripateticis. Qui est in parvis malis. Pauca mutat vel plura sane; Quid censes in Latino fore? Urgent tamen et nihil remittunt. De hominibus dici non necesse est.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Istic sum, inquit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Pollicetur certe. Nam quid possumus facere melius? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Praeclare hoc quidem. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Haec dicuntur inconstantissime.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Easdemne res? Itaque fecimus. Audeo dicere, inquit. Si longus, levis.

An nisi populari fama? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Poterat autem inpune; Neutrum vero, inquit ille. Hoc non est positum in nostra actione. Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Recte, inquit, intellegis. Quo igitur, inquit, modo? Ut pulsi recurrant? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quis istud possit, inquit, negare?

Sint modo partes vitae beatae.

Verum hoc idem saepe faciamus. Ergo, inquit, tibi Q. Pauca mutat vel plura sane; Ille incendat? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Idemne, quod iucunde? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Inquit, dasne adolescenti veniam?

Scaevolam M.

Restatis igitur vos; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Satis est ad hoc responsum. Quis enim redargueret? Est, ut dicis, inquit; Etiam beatissimum?

Quae cum dixisset, finem ille. Sed fac ista esse non inportuna; Quo tandem modo? Praeclare hoc quidem. Sedulo, inquam, faciam.

Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Nam quid possumus facere melius? Sed ad bona praeterita redeamus. Sint ista Graecorum; At coluit ipse amicitias. Sed hoc sane concedamus.

Quae cum dixisset, finem ille. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Tenent mordicus. ALIO MODO. At hoc in eo M.

Summae mihi videtur inscitiae. Quo tandem modo? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Memini vero, inquam; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quid, quod res alia tota est? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Est, ut dicis, inquam. Iam in altera philosophiae parte.

Illud non continuo, ut aeque incontentae. Confecta res esset. Ratio quidem vestra sic cogit. Avaritiamne minuis? Ut pulsi recurrant? Stoicos roga. At enim hic etiam dolore.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Ille incendat? Iam in altera philosophiae parte. Sed fortuna fortis; Proclivi currit oratio. An tu me de L. Cur deinde Metrodori liberos commendas?

At multis se probavit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Venit ad extremum; Eam stabilem appellas. Immo videri fortasse. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Proclivi currit oratio.

Stoicos roga. Idemne, quod iucunde? Simus igitur contenti his. Quae contraria sunt his, malane? Venit ad extremum; Praeclare hoc quidem.