>>011
пошёл нахуй

>>012

> Энивэй в Беларуси осталось мало еврейской культуры ;_;

ну и хули ты разнылся вместо того чтобы наоборот радоваться?!

> Энивэй в Беларуси осталось мало еврейской культуры ;_;

как будто что то плохое

> Энивэй в Беларуси осталось мало еврейской культуры ;_;

а минусы будут?

>>013
ну я же говорю кончайте этот ваш свой спектакль! это ваша вина и вина ваших предков! это не вина Лукашенко!

>>015
лееее чшерти баля Мара эта жи парашок жес мечта

>>017
беларусы от мовы ещё в начале совка отказались ради городской прописки
так что утираем слёзы и едем дальше

>>020

>3 пик

заебали с этим своим словом пацана

>>013

>вид

бляяяя вымя до локтей отвисло но размер хороший

Максім, 25 гадоў. "Стромна прыходзіць у ваенкамат і заяўляць: "Здрасьце, я гей"

— Рыхтавацца да магчымага прызыву я пачаў прыкладна за паўгода. Прыйшло ўсведамленне "блін, хутка ў войска", а служыць я не хацеў. Пачаў вывучаць у інтэрнэце ўсякія спісы хвароб, чытаць на форумах пра досвед іншых хлопцаў.

Спачатку думаў касіць па зроку — ён у мяне, вядома, кепскі, але недастаткова, каб не ісці ў войска. Яшчэ ў мяне пляскатая ступня, але, здаецца, гэта таксама не варыянт.

Таксама ў дзяцінстве я пакутаваў на лунатызм, і ва ўзросце 20-21 года (калі мне даводзілася вырашаць пытанні з ваенкаматам) ён праяўляўся, але не надта моцна. Наогул, я на яго нават не ставіў, але гэта потым і спрацавала.

Мой галоўны козыр — гэта касіць па арыентацыі. Я рыхтаваўся, даведваўся ў знаёмых і апытаў сяброў, якім удалося скарыстацца гэтай схемай.

Але было трохі стромна прыходзіць у ваенкамат і заяўляць: "Здрасьце, я гей". Таму я вырашыў, што гэта будзе план "Б", а план "А" — гэта ўсё ж ухіленне па лунатызме.

Я са здзіўленнем знайшоў лунатызм у пераліку хвароб. Хоць усе мяне адгаворвалі, я вырашыў спрабаваць.

Калі прыйшоў час праходзіць камісію ў ваенкамаце, я сказаў, што падчас сну магу крычаць і хадзіць. Там адрэагавалі: "О, сапраўды? Добра, адпраўляем вас у вар'ятню".

У той год трагедыя ў Печах была яшчэ свежая ў памяці, таму нават пры найменшых падазрэннях усіх адпраўлялі на праверку — на ўсялякі выпадак.

На 7-8 дзень знаходжання ў бальніцы я палунаціў. Мае суседзі па палаце заўважылі, што я ўначы ўстаў, сеў на ложак і нешта казаў. Тады я паклікаў доктара, хлопцы пацвердзілі, што я і праўда лунаціў, і потым гэта залічылася на выніковай камісіі.

Як юрыст стаў шпіёнам: падрабязнасці справы Данелюса
Там былі дактары, якія гралі ролі добрага і злога копа: адзін сцвярджаў, што мой дыягназ не такі і страшны. Яны проста паміж сабой спрачаліся і вырашалі, што са мной рабіць.

Жанчыны-доктаркі казалі: "Які добры хлопчык, навошта яму служыць, відаць жа, што ён не для войска". А мужык-вайсковец — наадварот: "Ну і што, што ён ходзіць у сне, калі будзе хадзіць — калегі пакладуць яго назад у ложак".

У выніку жанчыны большасцю перамаглі гэтага мужыка — ён замаўчаў. У канцы ў мяне спыталі, як часта я луначу. Я шчыра адказаў, што не ведаю, але думаю, што дзесьці раз на тыдзень.

Доктарка паглядзела такім хітрым позіркам і сказала, што калі я не хачу прыязджаць раз на паўгода на дадатковыя абследаванні, яна напіша, што я хаджу не адзін, а два-тры разы на тыдзень.

Вядома, я пагадзіўся, а потым мне сказалі, што я трапляю ў катэгорыю "Б", то-бок без пераагляду.

Вынік я даведаўся месяцы праз два-тры. А ў ваенкамаце мне прапанавалі адмовіцца ад свайго артыкула, добра падумаць і пайсці служыць. Я, натуральна, адмовіўся.